تبیین تمایزیافتگی خود بر اساس سبک های دلبستگی و آلکسی تیمیا

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تبیین تمایزیافتگی خود بر اساس سبک های دلبستگی و آلکسی تیمیا انجام گرفت. روش: پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود، که از بین دانشجویان دانشگاه رازی 325 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های خودمتمایزسازی (dsi-r)، سبک های دلبستگی هازان و شاور و پرسشنامه آلکسی تیمیا ftas-20 استفاده شد. داده ها با آزمون های آماری همبستگی و رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن و تمایز یافتگی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بین سبک دلبستگی اجتنابی و تمایز یافتگی خود رابطه منفی وجود دارد. نتایج نشان داد که بین آلکسی تیمیا و تمایزیافتگی رابطه منفی وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که سبک دلبستگی اجتنابی، آلکسی تیمیا و سبک دلبستگی ایمن توان پیش بینی تمایزیافتگی را دارند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت اگر در یک فرد سبک دلبستگی ایمن باشد و توان بیان هیجان های خود و تشخیص هیجان ها را داشته باشد از تمایزیافتگی بالایی برخوردار است.